အေမြ - -------------------ကိုေဒါင္းနီ မွေပးပို ့သည္

က်ေနာ္ကေတာ့ အေမြဆိုတဲ့စကားလံုးနဲ႔ က်ေနာ့္ရဲ႕အယူအဆကို ဖြင့္ဟခ်င္ပါတယ္။ သားသမီးဆိုတာ မိဘရဲ႕ ေကာင္းေမြ၊ ဆိုးေမြကို ခံယူရစၿမဲပါ။ ဒီလိုပါပဲ လူ႔အဖြဲ႔အစည္းတခုမွာလည္း မ်ဳိးဆက္ တဆက္ၿပီးတဆက္၊ ေကာင္းေမြ၊ ဆုိးေမြေတြကို လက္ဆင့္ကမ္း ထိန္းသိမ္းသယ္ေဆာင္ေနၾက တာပါပဲ။ က်ေနာ္တို႔ ႏိုင္ငံေတာ္ သီခ်င္းမွာကိုက "… ဒို႔ဘိုးဘြား အေမြစစ္မို႔ ... ခ်စ္ျမတ္ႏိုးေပ.." လို႔ ပါရွိေနတာပါပဲ။ အေမြကို လူတိုင္း ႏွစ္သက္လိုလားၾကပါတယ္။ ကိုယ့္ရဲ႕ ႐ိုးရာယဥ္ေက်းမႈ၊ ဓေလ့ စ႐ိုက္၊ အစဥ္အလာေတြကို ေကာင္းျမတ္ တဲ့ အေမြ တခု အျဖစ္ က်ေနာ္တို႔ အစဥ္အဆက္ ထိန္းသိမ္း ေစာင့္ေရွာက္ လာခဲ့ၾကတာပါပဲ။
ဒီလိုပါပဲ။ ကုိယ့္မိဘရဲ႕ လက္ငုတ္လက္ရင္း၊ အတတ္ပညာ၊ ဂုဏ္ပုဒ္ စသည္ျဖင့္ မိေမြ၊ ဘေမြကို သားသမီးေတြက ျမတ္ျမတ္ႏိုးႏိုးနဲ႔ ဆက္ခံတတ္ၾကပါတယ္။ ဒီလမ္းေၾကာင္းကေန ေခ်ာ္ထြက္ သြားတာလည္း ရွိၾကတာေပါ့။ က်ေနာ္ေျပာခ်င္တာက အေမြဆိုတဲ့ေနရာမွာ ေကာာင္းတဲ့၊ သင့္
ေတာ္တဲ့ အေမြမ်ဳိးရွိသလို ဆိုးတဲ့၊ မခံယူသင့္တဲ့အေမြလည္း ရွိတာပါပဲ။ ဥပမာအေနနဲ႔ အရက္သမား လူရမ္းကားတေယာက္ရဲ႕သားဟာ သူ႔ဖေအ အရက္သမား လူရမ္းကားလိုပဲ အေမြဆက္ခံၿပီး အရက္သမား လုပ္ရမွာလား။ ဘယ္သူမဆို ဒီလိုအျဖစ္မ်ဳိးကို လက္မခံဖို႔ဘဲ ေျပာၾကမွာပါ။ လက္သင့္ မခံရ မယ့္ အေမြမ်ဳိးလည္း ျဖစ္ပါတယ္။

က်ေနာ္တို႔လူ႔အဖြဲ႕အစည္းမွာလည္း မ်ဳိးဆက္သစ္မ်ားအေနနဲ႔ လက္မခံရမယ့္အေမြေတြ အမ်ားႀကီး ရွိေနပါတယ္။ က်ေနာ္တို႔ အဘိုးအဘြားေတြဟာ သူ႔ ကၽြန္ဘ၀ကေန လြတ္ေျမာက္ေအာင္၊ က်ေနာ္ တို႔လို မ်ဳိးဆက္သစ္ေတြအေနနဲ႔ လြတ္လပ္တဲ့လူမ်ဳိး၊ လြတ္လပ္တဲ့ႏိုင္ငံသားေတြျဖစ္ေအာင္ သူတို႔ ပခံုး နဲ႔ ထမ္းၿပီး တင္ေပးခဲ့ပါတယ္။ သူတို႔ရဲ႕ ႀကီးျမတ္တဲ့စိတ္ဓာတ္ေတြ၊ ေလးစားအတုယူအားက်ဖြယ္ စိတ္ဓာတ္ေတြ၊ စြန္႔လႊတ္အနစ္နာခံရဲတဲ့ စိတ္ဓာတ္ေတြနဲ႔ အသက္၊ ေသြး၊ ေခၽြးမ်ားစြာရင္းၿပီး ငါတို႔ ေနာင္လာေနာက္သား မ်ဳိးဆက္သစ္ေတြ လြတ္လြတ္လပ္လပ္ ေနရပါေစေတာ့ဆိုတဲ့ ေစတနာ အရင္းခံနဲ႔ တြန္းတင္ ေပး ခဲ့ပါတယ္။ သူတို႔ေခတ္၊ သူတို႔ကာလအေနနဲ႔ သူတို႔ႏိုင္တဲ့၀န္ထက္ အဆေပါင္းမ်ားစြာ မႏိုင္၀န္ထမ္းၿပီး ႀကိဳးပမ္းခဲ့ၾကတာပါ၊ ေပးဆပ္သြားၾကတာပါ။ ဒါေပမယ့္ သူတို႔ကိုဆက္ခံတဲ့ သားသမီးေတြကေတာ့ တာ၀န္မေက်ခဲ့ပါဘူး။

လူငယ္ဟာ လူႀကီးရဲ႕ပခံုးေပၚကိုတက္ၿပီး ၾကည့္ရမယ္လို႔ ဖတ္ဖူး၊ မွတ္သားဖူးပါတယ္။ ဒါမွလည္း မ်ဳိးဆက္ တဆက္ၿပီးတဆက္ တိုးတက္ေတာ့မွာပါ။ မိဘ ဘိုးဘြားေတြ ထားရစ္ခဲ့တဲ့ ေကာင္းျမတ္တဲ့ အေမြကို ေနာက္မ်ဳိးဆက္ေတြက ဆတက္ထမ္ပိုးတိုးေအာင္ ႀကံေဆာင္ႀကိဳးပမ္းမႈမရွိဘဲ အစိတ္စိတ္ အႁမႊာႁမႊာ ခြဲၿပီး သူမ်ားတယ္၊ ငါမ်ားတယ္နဲ႔ အေမြလုေနရင္းနဲ႔ပဲ တစတစ လံုးပါးပါးၿပီး ေနာက္ဆံုး ဆင္းရဲမြဲေတရတဲ့အျဖစ္ကို ေရာက္ခဲ့ရတာလို႔ ျမင္မိပါတယ္။ ညီအစ္ကို ေမာင္ႏွမေတြၾကား မထား သင့္တဲ့၊ မလိုလားအပ္တဲ့ ေလာဘ၊ ေဒါသ၊ အာဃာတေတြ၊ တကိုယ္ေကာင္းဆန္မႈ၊ အတၱႀကီးမႈေတြ ေၾကာင့္ စိတ္၀မ္း ကြဲၿပီး မျဖစ္သင့္တာေတြ ျဖစ္လာရတာပါ။ တဦးတေယာက္၊ တဖြဲ႕တသင္းက အာဏာကို လက္၀ါးႀကီးအုပ္ ဗိုလ္မက်ဘဲနဲ႔ အားလံုး ညိႇညိႇႏႈိင္းႏိႈင္း ၀ိုင္း၀န္း တိုင္ပင္ လို႔ ညီညီ ၫြတ္ၫြတ္နဲ႔ လုပ္ေဆာင္ႏိုင္ခဲ့ရင္ အခုေလာက္ဆိုရင္ က်ေနာ္တို႔ဘိုးဘြားေတြရဲ႕အေမြဟာ အတိုင္းထက္အလြန္တိုးပြားလို႔ ေပးဆပ္ သြား ခဲ့ရတဲ့ သူေတြလည္း ေရာက္ရာဘ၀ကေန သာဓုေခၚ ေနၾကမွာပါ။

အခုေတာ့ မိဘဘိုးဘြားေတြထားခဲ့တဲ့ ေက်းဇူးကိုလည္း ဆပ္ရာမေရာက္၊ ေနာင္လာေနာက္သား မ်ဳိးဆက္ေတြအတြက္လည္း ဘာတခုမွ အေမြခံ ေကာင္းေတြ ခ်န္မထားရစ္ဘဲ မေကာင္းတဲ့အက်င့္ ဆိုးေတြ၊ စိတ္ဓာတ္ေတြ၊ အယူဆိုးေတြ၊ စနစ္ဆိုးေတြပဲထားခဲ့လို႔ အခုလက္ရွိ က်ေနာ္တို႔မ်ဳိးဆက္ ေတြလည္း ဒီအေမြဆိုးေတြရ႕ဲဆိုးက်ဳိးကို ခံစားေနၾကရပါၿပီ။ ေႂကြးေဟာင္းလည္းမေၾက၊ ေႂကြးသစ္ လည္းမခ်ႏိုင္နဲ႔ ရွိရင္းစြဲအေမြေလးပါ ခၽြတ္ၿခံဳက်ေနရတဲ့ အျဖစ္ ကို ေရာက္ေနရပါၿပီ။ လြတ္လပ္တဲ့ ႏိုင္ငံသား၊ လြတ္လပ္တဲ့လူမ်ဳိးအျဖစ္နဲ႔ အမ်ားအလယ္မွာေတာင္ ေမာ္မႂကြား၀ံ့ပါဘူး၊ ဂုဏ္ယူ စရာလည္း တခ်က္ မွမရွိပါဘူး။ ဟုိးေရွးေရွးတုန္းက ဘိုးဘြားဘီဘင္ေတြ လုပ္ထားခဲ့တဲ့ ေကာင္းမႈ ေလးေတြ၊ အေမြေကာင္းေလးေတြေၾကာင့္သာ နည္းနည္းခံသာေနရတာပါ။

ေမြးခ်င္း တေယာက္ရဲ႕ အက်င့္ဆိုးကို က်န္တဲ့ ေမြးခ်င္းညီအစ္ကိုမ်ားက ၀ိုင္း၀န္းျပဳျပင္မေပးႏိုင္ခဲ့ ပါဘူး။ လမ္းမွား ေရာက္ေနလည္း ျပန္မဆြဲေခၚႏိုင္ခဲ့ပါဘူး။ အဲဒီလို လုပ္ႏိုင္တဲ့အင္အားလည္းမရွိဘဲ က်န္သူမ်ားလည္း အခ်င္းခ်င္း ေ၀စုမတည့္ျဖစ္ေနၿပီး အခ်ိန္ကုန္ခဲ့တာပါ။ ဒီလိုျဖစ္ေနစရာလား။ ဘာလို႔ အဲဒီလို ျဖစ္ ေနခဲ့ တာလဲ။ အေမြကိုေကာင္းေအာင္၊ ႀကီးက်ယ္ပြားစီးေအာင္လို႔ လုပ္ခ်င္စိတ္ မရွိခဲ့လို႔လား။ ေနာက္မ်ဳိးဆက္ေတြအတြက္ေရာ မစဥ္းစားခဲ့ဘူးလား။ ဟန္ျပဖံုးကြယ္မႈေတြ၊ သကာ ရည္ေလာင္းထားတဲ့ အႏွစ္မရွိတဲ့ မက္လံုးေတြ၊ မစားရ၀ခမန္း လုပ္ႀကံထားတဲ့ စိတ္ကူးယဥ္မႈေတြကို ခင္းက်င္းၿပီး ဟုတ္လိမ့္ႏိုးႏိုးနဲ႔သာ ေရႊျပည္ေတာ္ေမွ်ာ္တိုင္းေ၀းေစခဲ့ပါတယ္။

တိုင္းျပည္အတြက္၊ လူမ်ဳိးအတြက္ဆုိတဲ့ စကားလံုးလွလွေလးေတြသံုးၿပီး တကယ္တမ္းက်ေတာ့ ငါ့ဘို႔ဆိုတဲ့ ဘို႔တဘို႔တည္း ၾကည့္သြားခဲ့ၾကတာပါ။ တကယ္တမ္းေကာင္းေအာင္၊ တိုးတက္ေအာင္ လုပ္ခ်င္တဲ့စိတ္ မရွိခဲ့ၾကပါဘူး။ ရွိခဲ့ရင္လည္း အဲဒီစိတ္က တျပား၊ ႏွစ္ျပားဖိုးထက္ မပိုပါဘူး။ "ရႏိုင္ သမွ် ခ်ၾက"၊ မင္းအလွည့္ေရာက္ရင္ မင္းလုပ္၊ ငါတို႔တုန္းက ဘယ္လို၊ ဘယ္လို စြန္႕လႊတ္ခဲ့တာ၊ ဘယ္လိုတုိက္ယူခဲ့ရတာဆိုၿပီး ေနာက္လူေတြအတြက္ မၾကည့္ခဲ့ၾကပါဘူး။

ကိုယ္ခ်င္းစာစိတ္၊ ပရဟိတစိတ္ မရွိခဲ့ၾကပါဘူး။ လူဆန္တဲ့ႏွလံုးသားေတာင္ မရွိခဲ့ၾကပါဘူး။ အဲလို လူေတြက ေနာက္လူေတြကို ေပးသြားတဲ့အေမြက ဒါပဲျဖစ္ပါတယ္။ အဲဒီေနာက္ မ်ဳိးဆက္ေတြကလည္း ဒီလို အယူဆိုး၊ အက်င့္ဆိုးေတြ၊ အေမြဆိုးေတြကို အလ်ားသင့္ပဲ ဆက္ခံၾကပါတယ္။ ေကာင္းေအာင္ လုပ္ဖို႔၊ တိုးတက္ေအာင္လုပ္ဖို႔၊ ပ်က္စီးေနတာကိုျပင္ဖို႔၊ မျဖစ္သင့္တာေတြကို ထိန္းသိမ္းဖို႔ဆိုတာ ေ၀လာေ၀း၊ သူ႔ထက္ကဲ၊ ေရႊျပည္စိုးဆိုတဲ့ ပုဂၢိဳလ္ ေတြပဲျဖစ္ တာေၾကာင့္ ဘိုးဘြားအေမြအႏွစ္ကို ေဆးသၾကားနဲ႔ ထပ္မံအုပ္ခဲ့ပါတယ္။

ကိုယ့္ေနာက္မွ လူျဖစ္လာၾကတဲ့သူေတြ (ေနာက္မွ လြတ္လပ္ေရးရၾကတဲ့သူေတြ) က ကိုယ့္ကို ထိပ္ပုတ္သြားတာ ခံေနရၿပီ။ အိမ္ေထာင္ဦးစီးတေယာက္က လူရမ္းကားျဖစ္ေနလို႔ သူ႔သားသမီး ေတြက လူရမ္းကားသားသမီးေတြလို႔ ပတ္၀န္းက်င္ကေျပာတာ ခံေနရပါၿပီ။ လူဘံုအလယ္မွာ အရွက္ရေနပါၿပီ။ လူမေလး ေခြးမခန္႔ ျဖစ္ေနပါၿပီ။ တကယ္ဆို က်ေနာ္တို႔မ်ဳိးဆက္ေတြအေနနဲ႔ အဲလုိ အေျပာခံသင့္သလား။ က်ေနာ္တို႔မွာ ဘာအျပစ္ရွိလို႔လဲ။ ဒီျပႆနာေတြက က်ေနာ္တို႔ လုပ္ခဲ့တာဟုတ္လို႔လား။ က်ေနာ္တို႔ ေနာက္မ်ဳိးဆက္ေတြနဲ႔ ဘာဆိုင္လို႔လဲ။ က်ေနာ္တို႔မေမြးခင္က ျဖစ္ခဲ့တဲ့ ျပႆနာေတြရဲ႕ အက်ဳိးဆက္ေတြကို က်ေနာ္တို႔က ဆက္ခံရမွာလား။ မိဘရဲ႕ ေကာင္းေမြ၊ ဆိုးေမြကို လက္ခံရတယ္ဆိုေပမယ့္ ဒါမ်ဳိးကို လက္သင့္ခံသင့္သလား။ ဆိုးေမြကို ဘာလို႔ယူမွာလဲ။ က်ေနာ္တို႔မလုပ္ခဲ့တဲ့ ျပႆနာေတြ၊ အေမြဆိုးေတြကို ဆက္ခံၿပီး ဒီလိုပဲ သူ႔ဘက္၊ ကိုယ့္ဘက္ ဆက္ခ်ေနၾကမလား။ အေမြလုေနၾကဦးမွာလား။

ဟိုတုန္းက ၀တၳဳတအုပ္ထဲမွာ ဖတ္ဖူးတယ္။ အခု စာေရးဆရာေကာ၊ စာအုပ္နာမယ္ေကာ စဥ္းစားလို႔မရေတာ့ဘူး။ ဘာလဲဆုိေတာ့ "တို႔ေခတ္တုန္းက လူငယ္ေတြက တိုင္းျပည္အတြက္ ဘာေပးရမလဲဆိုတာပဲ စဥ္းစားၾကတယ္တဲ့၊ အခုလူငယ္ေတြက တိုင္းျပည္က ကိုယ့္ကို ဘာျပန္ လုပ္ေပးမလဲဆိုတာပဲ စဥ္းစားၾကတယ္" လို႔ ေရးထားတာကို ဖတ္ဖူးပါတယ္။ ဒီစာေၾကာင္းေလး တေၾကာင္းပဲ ျပန္အမွတ္ရပါတယ္။ ႀကိဳက္လြန္းလို႔ပါ။ ဒီစာလိုပဲ က်ေနာ္တို႔လူငယ္ေတြ ျဖစ္ေနၿပီ လား။ မွန္သင့္သေလာက္ေတာ့ မွန္ပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ က်ေနာ္တို႔လိုခ်င္တာက အေမြခံေကာင္း ေလးေတြပါ။ သားသမီးကေတာ့ မိဘဆီက ဆင္းရဲရဲ၊ ခ်မ္းသာသာ အမွတ္တရပဲျဖစ္ျဖစ္ အေမြ ပစၥည္းေလးေတာ့ လုိခ်င္တာပါပဲ။ မတတ္ႏိုင္မွန္းသိရက္နဲ႔ေတာ့ ဇြတ္မေတာင္းပါဘူး။ အေမြဆိုတာ ကိုယ္နဲ႔ထိုက္မွ ကိုယ္ရတာပါ။ မျဖစ္ႏုိင္တဲ့ ဟုိအခြင့္အေရး၊ ဒီအခြင့္အေရး၊ မေတာင္းပါဘူး။

က်ေနာ္တို႔လူငယ္ေတြမွာ ႀကိဳးစားခ်င္စိတ္၊ စြန္႔လႊတ္ခ်င္စိတ္၊ အနစ္နာခံခ်င္စိတ္၊ အမွန္တရားကို ျမတ္ႏိုးတဲ့စိတ္၊ တက္ႂကြတဲ့စိတ္၊ ႏိုင္ငံအတြက္၊ တိုင္းျပည္အတြက္ ေပးဆပ္ခ်င္တဲ့စိတ္ေတြ အျပည့္ ရွိပါတယ္။ ဒါဟာ ကမာၻေပၚမွာ လူမ်ဳိးတိုင္း၊ လူမ်ဳိးတိုင္းက လူငယ္ေတြရဲ႕ စိတ္ထားပါပဲ။ လူႀကီး ေတြလည္း တခ်ိန္တုန္းက ဒါမ်ဳိးရွိခဲ့တာပဲ။ အခု အဲဒါေတြကို သတိမရေတာ့ဘူးလား။ အမွန္တရား ျမတ္ႏိုးၿပီး ေလာကေကာင္းက်ဳိးကို လူ႔ဘ၀ရတုန္းမွာ သယ္ပိုး သြားမယ္လို႔ စိတ္မရွိၾကေတာ့ဘူးလား။ က်ေနာ္တို႔လူငယ္ေတြဟာ မိမိတို႔ရဲ႕အနာဂတ္ကို ယံုၾကည္ခ်က္အျပည့္နဲ႔ ေလွ်ာက္လွမ္းခ်င္ပါတယ္။ က်ေနာ္ တို႔ရဲ႕ ယံုၾကည္ခ်က္ေတြ ရွင္သန္ေပါက္ဖြားဖို႔ ေရခံေျမခံ၊ အေမြခံေကာင္းဖို႔ လိုပါတယ္။

ဒါေၾကာင့္ က်ေနာ္တို႔ကို တိုင္းျပည္က ဘာလုပ္ေပးႏိုင္မလဲလို႔ ေမွ်ာ္လင့္ရတာပါ။ ပန္းေလးေတြဟာ လူ႔ေလာကကို အေရာင္၊ အနံ႔တို႔နဲ႔ အက်ဳိးျပဳဖို႔ ပြင့္ဖူးမလာခင္မွာ ရွင္သန္ႀကီးထြားလာဖို႔အတြက္ ေျမတို႔ ေရတို႔ လိုပါတယ္။ အခု အနာဂတ္ပန္းေတြ ရွင္သန္ဖို႔အတြက္ ေရွးဘိုးဘြားအေမြအႏွစ္ ေျမဆီ ရွိေနပါၿပီ။ ဆက္လက္ပြင့္လန္းဖို႔အတြက္ ေရနဲ႔တူတဲ့ အခု တိုင္းျပည္ကပံ့ပိုးေပးမယ့္ အေမြ လုိပါတယ္။ ဒါ ငါတို႔ရတဲ့အေမြကြဆိုၿပီး လူဘံုအလယ္မွာ မ်က္ႏွာ ပန္းလွခ်င္ပါတယ္။ တိုင္းျပည္ အတြက္ ဂုဏ္ယူခ်င္ပါတယ္။ တိုင္းျပည္အက်ဳိးကိုလည္း ဆတက္ထမ္ပိုးတိုးၿပီး ထမ္းေဆာင္ခ်င္ ပါတယ္။ က်ေနာ္တို႔က ျဖစ္လာမယ့္ မ်ဳိးဆက္ေတြ ကိုလည္း အေမြခံေကာင္းေတြ၊ အေျခခံေကာင္း ေတြသာ ေပးထားရစ္ခဲ့ခ်င္ပါတယ္။

အစြမ္း ကုန္ဖူးပြင့္ခ်င္ေပမယ့္ ေျမခံ၊ ေရခံ၊ အေမြခံမေကာင္းရင္ေတာ့ မည္သည့္အနာဂတ္ပန္းမွ် လွပ လာမည္ မဟုတ္ပါ။ ဒီလိုဆိုရင္ ေနာက္ ေနာင္မ်ဳိးဆက္ ေတြ မွာ ပို၍ဆိုးရြားဖြယ္သာ ရွိပါေတာ့တယ္။ မ်ဳိးေစ့မမွန္လို႔ ပင္မသန္ရတာမဟုတ္ဘဲ အထိန္းအသိမ္းမတတ္လို႔ ပ်က္စီးရျခင္းသာျဖစ္ ပါေၾကာင္း။ ။

အေ၀းေရာက္ျမန္မာတဦး (ေခါင္းစဥ္ေပးထားတာကေတာ႔ အေမြတဲ႔)

Rest of your post