အရသာမဲ့ေသာ ေန ့စြဲမ်ား

Tuesday, October 27, 2009

ရင္ဘတ္ထဲက တိတ္တိတ္ေအာ္လုိ ့
ညက အိပ္လို ့မေပ်ာ္ဘူး။

ႏိုးလာေတာ့လည္း
ေပ်ာက္ဆံုးေနဆဲ…သတိ
စိတ္နဲ ့ကုိယ္ကုိ ကပ္ဖုိ ့မရွိဘူး။

ေလွ်ာက္ခ်င္ေနတဲ့ေျခေထာက္ေတြ ရွိေနတာေတာင္
ေလွ်ာက္ရမယ့္ လမ္းေတြကုိ မေတြ ့ေတာ့ဘူး။

ေျမာက္ခ်င္ေနတဲ ့လက္ေတြ ရွိေနတာေတာင္
အသိအမွတ္ျပဳ အႏုိင္ယူမယ့္သူ မရွိျပန္ဘူး။

အားေပးစကားေတြကလည္း
အားေပးစကားေတြပီပီ
လက္ေတြ႕ မက်ၾကေတာ့
ငါ့အတြက္ ေကာက္ရုိးတစ ျဖစ္မလာခဲ့ဘူး။

ႏွစ္သိမ့္စကားေတြဆိုတာ
ငါ့ကမၻာ တကယ္ပ်က္သြားေၾကာင္း
သက္ေသထြက္ဆိုခ်က္ေတြပဲ ျဖစ္တယ္။

ေလလြင့္ေနတဲ့ စိတ္ကုိကပ္ဖို ့
အာရံုတခုခုကို လိုက္ရွာေနရတာလည္း
ကႏၱာရထဲမွာ ေရရွာေနရသလိုပဲ
ႏွစ္ၾကိမ္ ႏွစ္ခါ ေမာတယ္။

ငါဟာ
လွဳပ္ရွားေနတဲ့ သခ်ိ ၤဳင္ၾကီးထဲမွာ
အရွင္လတ္လတ္ ျမွဳပ္ထားခံရသူတေယာက္
ဘဝကို တာဝန္ၾကီးတခုလုိ ့အဓိပၸါယ္ေကာက္ရင္း
ငါ့စိတ္ေတြ ပင္ပင္ပန္းပန္း အလုပ္ဆင္းေနရတယ္။

ေၾသာ္…
ဘဝဆိုတဲ့ ကစားကြင္းထဲမွာ
ဒဏ္ရာရကစားသမားတေယာက္…
ပြဲသိမ္းဝစီမွဳတ္သံကုိ ေစာင့္ရင္းက
ဖြဖြေလး ထိခုိက္မိရံုနဲ ့ေတာင္
စိတ္ဓာတ္ေတြ နာက်င္ေနေတာ့တယ္။
ေကာင္းကင္ကို

Rest of your post

ဆက္ဖတ္မယ္္ဆိုရင္....

ျပန္သိမ္းထားခဲ့ပါ....