ခက္တယ္။
ဓာတ္ေငြ ့သုိက္ေတြကို စကားလံုးအရ ပုိင္ဆိုင္ျပီးမွ
ဖေယာင္းတိုင္ကုိ ေခၽြတာထြန္းေနရတာ ခက္တယ္။
ခက္တယ္။
မျပည့္ေသးပဲ လွ်ံသြားရတဲ့
လူသား သယံဇာတေတြ
ဘယ္သူမွ ျပန္မလာၾကေစဖို ့
တံခါးပိတ္ထားတာကလည္း ခက္တယ္။
ခက္တယ္။
မသံုးရေသးတဲ့ ပုိက္ဆံေတြ
ေငြေဖာင္းပြမွဳရဲ ့အက်ိဳးဒဏ္နဲ ့
အလိုအေလ်ာက္အခိုးခံေနရတာကလည္း ခက္တယ္။
ခက္တယ္။
ငရုတ္သီးထုပ္လုိ ့ေကာင္းတဲ့
သတင္းစာစကၠဴေဟာင္းေတြေပၚက
လက္သံုးစံျပ ေဆာင္ပုဒ္ေတြ
တကယ္အသံုးမခံရလို ့ေခ်ာင္ကုပ္ေနၾကတာကလည္း ခက္တယ္။
ခက္တယ္။
ႏြားေျခရာခြက္ တထြာကုိ
ၾကြားေနတာရွက္စရာမွန္း မသိၾကတာကလည္း ခက္တယ္။
ခက္တယ္။
အလုပ္မျဖစ္ မွန္းသိပါလ်က္နဲ ့
အစဥ္အလာေတြကုိထိန္း
ပညာေတြကုိ သိမ္းသိမ္းေနရတာကလည္း ခက္တယ္။
ခက္တယ္။
ေပါက္ေနတဲ့ ခြက္ေတြကို
ေၾကာက္ေနတဲ့ လက္ေတြနဲ ့
လက္ဆင့္ကမ္းေနရတာကလည္း ခက္တယ္။
ခက္တယ္။
ျမန္ႏွဳန္းျမင့္ေခတ္ၾကီးထဲမွာ ျပိဳင္ပံုေျပာင္း
အားလံုး မုိင္ကုန္ေမာင္းေနၾကခ်ိန္မွာ
တို ့ဆီက ႏုိင္ငံ့သားေကာင္းေတြ
အခ်င္းခ်င္း က်ားေခ်ာင္းသလိုေခ်ာင္း
ေႏွးေအာင္လုပ္ျပီး ေတာင္းေနရတာကလည္း ခက္တယ္။
ခက္တယ္။
သီးသန္ ့ေနေလ့ရွိတဲ့ ထင္းေခ်ာင္းေတြ
တခါတခါ စုစည္းမိၾကရင္ေတာင္
အခ်ိဳးမခံရဖုိ ့အုပ္စုဖြဲ႕ေနၾကတာထက္
ပုဆိုးလွန္ျပဖို ့အုပ္စုဖြဲ႕ေနၾကတာက
ပုိမ်ားေနေတာ့လည္း ခက္တယ္။
ခက္တယ္။
ေစတနာ လက္တဆစ္နဲ ့
ေၾကျငာခ်က္အသစ္ေတြ
ေနရာအတြက္ျဖစ္ေနၾကတာကလည္း ခက္တယ္။
ခက္တယ္။
အေဝးကေန လွမ္းထုိးႏွက္ေနၾကေပမယ့္
ပုံစံခြက္ၾကီးေတြနဲ ့
ပုန္ကန္လက္သီးေတြပဲ ျဖစ္ေနၾကတာကလည္း ခက္တယ္။
ခက္တယ္။
အသံတူ အၾကံကြဲ တလမ္းထဲမွာ
ထစ္ခနဲဆုိ ႏွစ္ျခမ္းကြဲ
အခ်င္းခ်င္း အရမ္းဆဲေနၾကတာကလည္း ခက္တယ္။
ခက္တယ္။
ဘယ္သူေတြ ဘယ္လုိစိတ္မွန္းနဲ ့
ေလကုိဖမ္းျပီး ဒန္းဆင္ဆင္
ေရွ ႔ကေတာင္ဟာ ဧ၀ရက္မွန္းနဲ ့
ညဥ့္နက္သန္းေခါင္မွာ ေနမထြက္မွန္း
သိေနတာကလည္း ခက္တယ္။
ေကာင္းကင္ကို
ဓာတ္ေငြ ့သုိက္ေတြကို စကားလံုးအရ ပုိင္ဆိုင္ျပီးမွ
ဖေယာင္းတိုင္ကုိ ေခၽြတာထြန္းေနရတာ ခက္တယ္။
ခက္တယ္။
မျပည့္ေသးပဲ လွ်ံသြားရတဲ့
လူသား သယံဇာတေတြ
ဘယ္သူမွ ျပန္မလာၾကေစဖို ့
တံခါးပိတ္ထားတာကလည္း ခက္တယ္။
ခက္တယ္။
မသံုးရေသးတဲ့ ပုိက္ဆံေတြ
ေငြေဖာင္းပြမွဳရဲ ့အက်ိဳးဒဏ္နဲ ့
အလိုအေလ်ာက္အခိုးခံေနရတာကလည္း ခက္တယ္။
ခက္တယ္။
ငရုတ္သီးထုပ္လုိ ့ေကာင္းတဲ့
သတင္းစာစကၠဴေဟာင္းေတြေပၚက
လက္သံုးစံျပ ေဆာင္ပုဒ္ေတြ
တကယ္အသံုးမခံရလို ့ေခ်ာင္ကုပ္ေနၾကတာကလည္း ခက္တယ္။
ခက္တယ္။
ႏြားေျခရာခြက္ တထြာကုိ
ၾကြားေနတာရွက္စရာမွန္း မသိၾကတာကလည္း ခက္တယ္။
ခက္တယ္။
အလုပ္မျဖစ္ မွန္းသိပါလ်က္နဲ ့
အစဥ္အလာေတြကုိထိန္း
ပညာေတြကုိ သိမ္းသိမ္းေနရတာကလည္း ခက္တယ္။
ခက္တယ္။
ေပါက္ေနတဲ့ ခြက္ေတြကို
ေၾကာက္ေနတဲ့ လက္ေတြနဲ ့
လက္ဆင့္ကမ္းေနရတာကလည္း ခက္တယ္။
ခက္တယ္။
ျမန္ႏွဳန္းျမင့္ေခတ္ၾကီးထဲမွာ ျပိဳင္ပံုေျပာင္း
အားလံုး မုိင္ကုန္ေမာင္းေနၾကခ်ိန္မွာ
တို ့ဆီက ႏုိင္ငံ့သားေကာင္းေတြ
အခ်င္းခ်င္း က်ားေခ်ာင္းသလိုေခ်ာင္း
ေႏွးေအာင္လုပ္ျပီး ေတာင္းေနရတာကလည္း ခက္တယ္။
ခက္တယ္။
သီးသန္ ့ေနေလ့ရွိတဲ့ ထင္းေခ်ာင္းေတြ
တခါတခါ စုစည္းမိၾကရင္ေတာင္
အခ်ိဳးမခံရဖုိ ့အုပ္စုဖြဲ႕ေနၾကတာထက္
ပုဆိုးလွန္ျပဖို ့အုပ္စုဖြဲ႕ေနၾကတာက
ပုိမ်ားေနေတာ့လည္း ခက္တယ္။
ခက္တယ္။
ေစတနာ လက္တဆစ္နဲ ့
ေၾကျငာခ်က္အသစ္ေတြ
ေနရာအတြက္ျဖစ္ေနၾကတာကလည္း ခက္တယ္။
ခက္တယ္။
အေဝးကေန လွမ္းထုိးႏွက္ေနၾကေပမယ့္
ပုံစံခြက္ၾကီးေတြနဲ ့
ပုန္ကန္လက္သီးေတြပဲ ျဖစ္ေနၾကတာကလည္း ခက္တယ္။
ခက္တယ္။
အသံတူ အၾကံကြဲ တလမ္းထဲမွာ
ထစ္ခနဲဆုိ ႏွစ္ျခမ္းကြဲ
အခ်င္းခ်င္း အရမ္းဆဲေနၾကတာကလည္း ခက္တယ္။
ခက္တယ္။
ဘယ္သူေတြ ဘယ္လုိစိတ္မွန္းနဲ ့
ေလကုိဖမ္းျပီး ဒန္းဆင္ဆင္
ေရွ ႔ကေတာင္ဟာ ဧ၀ရက္မွန္းနဲ ့
ညဥ့္နက္သန္းေခါင္မွာ ေနမထြက္မွန္း
သိေနတာကလည္း ခက္တယ္။
ေကာင္းကင္ကို
