ဖတ္သင့္ဖတ္ထိုက္ေသာ ကိုယ္ေတြ့ျဖစ္စဥ္

နာဂစ္ျမစ္၊ နာဂစ္က်ိန္စာ နာဂစ္အလြန္ ခရီးသြားမွတ္တမ္း (ေဆာင္းပါး)
PDF Print E-mail
သင္ကာ
အဂၤါေန႔၊ ဇြန္လ 03 2008 17:50 - ျမန္မာစံေတာ္ခ်ိန္
ေလွဆိပ္ႏွင့္ ကူလီ

ကြမ္းျခံကုန္းရွိ ေလွဆိပ္သို႔ ေရာက္လာသည္။ ေရွ႔ဆက္သြားသူရွိသလို ဤေလွဆိပ္မွေန၍ ပင္လယ္၀ရွိရြာမ်ားသို႔ သြားၾကသည္လည္း ရွိသည္။ က်ေနာ္တို႔ကား တက္ႂကြေသာ လူငယ္အမ်ားစုပါသူမ်ားပီပီ ခပ္ေ၀းေ၀း လိပ္ကၽြန္းအထိ သြားၾကမည္ျဖစ္သည္။ အေတြ႕အၾကံဳရွိျပီး ဦးေဆာင္ လူငယ္သည္ တေန႔ကတည္းက ကြမ္းျခံကုန္းကို ၾကိဳလာျပီး စက္ေလွငွားထားျပီးျဖစ္၍ စက္ေလွက အသင့္ေစာင့္ေနသည္။ ၾကိဳတင္ မစီစဥ္ႏိုင္သူ မွာ ၉၈ ရာခိုင္ႏႈန္းျဖစ္ရာ စက္ေလွငွားမရ၊ ငွားရေတာ့လည္း ေလွဆိပ္ကပ္ဖို႔မရွိ ျဖစ္ေနရသည္။ တခ်ိဳ႔လည္း ခရီးသင့္ရာ စုငွားသြားၾကသည္။ ထိုေန႔အဖို႔ က်ေနာ္တို႔ အစုသာ အေ၀းဆံုးခရီးႏွင္ၾကသည့္အဖြဲ႔ဟု ထင္ပါသည္။
Rest of your post


ေငြက်ပ္တသိန္းေက်ာ္ျဖင့္ ၾကိဳငွားထားေသာ စက္ေလွကကမ္းကပ္ဖို႔ ၾကိဳးစားခ်ိန္ က်ေနာ္တို႔ကလည္း အထုပ္ေတြ ကားလမ္းေပၚကေန ေရစပ္ အထိ ထမ္းခ်ဖို႔ လုပ္ရသည္။ မ်က္ႏွာငယ္ေလးမ်ားႏွင့္ ကုန္ထမ္းသမားမ်ားကို ငွားလိုက္ခ်င္ေသာ္လည္း ကိုယ္ေတြအဖြဲ႔မွာ လူငယ္ေယာက်္ား ေလးေတြ အမ်ားၾကီးရွိသည္ႏွင့္ ကိုယ့္ဖာသာ ထမ္းခ်ၾကသည္။ က်ေနာ္လည္း လိုလိုလားလားပင္ က်ရာအထုပ္ ၀င္ထမ္းျပီး ေစတနာကူလီလုပ္ပါ သည္။ ထိုအခ်ိန္ ထိုေနရာမ်ိဳးတြင္ လူတိုင္းလိုလိုပင္ ကိုယ္ခ်င္းစာခ်င္း၊ လူသားအခ်င္းခ်င္း ေမတၱာထားျခင္းတို႔ျဖင့္ ျပည့္လွ်မ္းေနၾကခ်ိန္။ ဘာပဲ ကူညီရ ကူညီရဆိုတာမ်ိဳး။ မိဘဆီမွာ ေဘာ္ေက်ာ့ ဆိုးေပေနသူ လူငယ္ေလးမ်ားမွာလည္း တသက္ႏွင့္တကိုယ္မထမ္း ၾကည့္ဖူးသည့္ ဆန္အိတ္ ၾကီးကို သူထမ္းမယ္ ငါထမ္းမယ္ လုျပီး ကုသိုလ္ယူ ထမ္းခ်င္ေနၾကသည့္ ျမင္ကြင္းကို ျမင္ၾကေစခ်င္ပါဘိ။ ကူလီလုပ္ရင္း ေခၽြးတလံုးလံုးၾကားမွာ ျပံဳးေနႏိုင္ၾကပါသည္။


နာဂစ္ျမစ္၊ နာဂစ္ျမင္ကြင္း

ေလွဆိပ္မွ အထြက္တေလွ်ာက္ ျမစ္ကမ္း အိမ္ယာေတြမွာ ရစရာမရွိ။ အလဲလဲ အျပိဳျပိဳ။ ပြင့္ထြက္ေနသည့္ ဂိုေဒါင္ၾကီး သံုးေဆာင္မွာ အသစ္ျပီး ကာစ ဖြင့္ပြဲေတာင္ မလုပ္ရေသးပါတဲ့။ အမိုးအကာ ဘာမွမရွိပဲ ထုတ္ေလ်ာက္တန္းလ်ားပဲ က်န္ေသာ ၾကီးမားလွသည့္ ဂိုေထာင္ၾကီး။ တခ်ိဳ႔ စက္ေလွ၊ သမၺာန္ၾကီးမ်ားမွာ ျမဳပ္တ၀က္၊ ေပၚတ၀က္။ ေခါင္းစိုက္ ဖင္စိုက္။ ကမ္းတေလ်ာက္ လူေနအိမ္ေျခေတြမွ မဆံုးေသး၊ ဓနိေတာတခု ၾကားမွာ လူေသအေလာင္းတခုက ေဖာင္းကားလ်က္။ မုန္တိုင္းျပီး၍ ရက္ႏွစ္ဆယ္ပင္ေက်ာ္ခဲ့ျပီ။ လူေတြနဲ႔နီးနီး အေလာင္းေတြရွိေနတာေတြ႔ေတာ့ အံ့ၾသမိသည္။ ဒီလို အေလာင္းမ်ိဳးကို ဖယ္ဖို႔ခက္မည္ဟုေတာ့ ခန္႔မွန္းမိသည္။ ဓနိေတာစပ္ကို ဒီေရနဲ႔ ေမ်ာ၀င္တုန္းက မပုပ္ပြေသး။ အထဲေရာက္ ၿပီး လူေသက ပြျပီးေဖာင္းလာေတာ့ အျပင္ျပန္မေရာက္ေတာ့ဘဲ ဓနိေတာရႈပ္ရႈပ္ထဲမွာ ပိတ္မိေနတာမ်ိဳး။ ၀ါးနဲ႔လည္း ထိုးခ်၍ မရ၊ လူ၀င္ျပီးဆြဲလို႔ လည္း မရ။ ဒီအတိုင္းျဖစ္ေနသည္။ ဒါက အေရးမၾကီး။ ဒီလူေသ ကြ်ဲႏြားေသေတြနဲ႔ ေရစီးေရလာ မနီးမေ၀းမွာ ေယာက်ၤား၊ မိန္းမ၊ ကေလးေတြ ျမစ္ထဲမွာ ေရခ်ိဳးေနၾကတာ၊ ျမစ္စပ္မွာ ျမစ္ေရနဲ႔ အ၀တ္ေလွ်ာ္ေနၾကတာ။ ေရမွမရွိဘဲနဲ႔။ ဒီေဒသခံေတြ ဘယ္မွာလာ က်န္းမာၾကံ့ခိုင္ၾကေတာ့မည္ နည္း။ ဘယ္မွာလာ က်န္းမာေရးႏွင့္ ျပည့္စံုေတာ့မည္နည္း။

တျဖည္းျဖည္းႏွင့္ လူေနအိမ္ေျခရွိ ကမ္းပါးမ်ား နည္းလာျပီး ကြ်န္းကေလးေတြ ဟိုဘက္ ဒီဘက္ႏွင့္ ျမစ္ျပင္က်ဥ္းလိုက္၊ က်ယ္လိုက္၊ ျမစ္ခြဲလက္ တက္ေရာက္လိုက္ ေတြ႔လာရသည္။ ျမစ္၀အေရာက္တြင္ စက္ေလွဆရာက အေလာင္းေတြ ရွိေသးေၾကာင္းေျပာရာ က်ေနာ္ မယံုျဖစ္ေနသည္။ နာဂစ္အျပီး ရက္ပင္ ၂၀ ေက်ာ္ခဲ့ျပီ။ အေလာင္းေတြ အရိုးက်ေလာက္ျပီ။ စက္ေလွဆရာစကား မွန္ေပသည္။ ကြ်ဲႏြားအေသေတြ ကမ္းပါးမွာ ေတြ႔ေနရာကေန ဘြားကနဲဆို ခပ္ေျပေျပ ရႊံ႔ကမ္းစပ္ေပၚတြင္ ဦးေခါင္း၊ ကိုယ္၊ ေျခတံ လက္တံေတြ ရွိေသးေသာ အေလာင္းတစ္ခုကို ကို႔ရို႔ ကားယားႏွင့္ ဘြားကနဲ ေတြ႔ရလိုက္ရသည္။ ခရီးသြား အေယာက္သံုးဆယ္ေက်ာ္ပါရာ ထိုဘက္၀ိုင္းၾကည့္ၾကသည္ႏွင့္ စက္ေလွၾကီးလည္း ယင္းကမ္းပါးဘက္ တစ္ျခမ္းေစာင္းသြားသည္။ ေယာက်ၤား မိန္းမ ေရထဲမွာ ေမွာက္လ်က္ေသသည္၊ ပက္လက္ေသသည္ဟု ျမိဳ့သားတစ္စု ျငင္းေနၾကဆဲ၊ ေလွဆရာစကားေၾကာင့္ တိတ္သြားၾကသည္။ `မုန္းတိုင္းအက်မွာ ေသရတာ ေသခ်င္သလို ေသၾကတာပါပဲဗ်ာ၊ ေမွာက္လ်က္ ပက္လက္ေတြေတာင္ မရွိႏိုင္ေတာ့ပါဘူး´တဲ့။

လူေသေတြ အရိုးမက်ပဲ ခႏၶာမပ်က္ ရွိေနေသးျခင္းကို ရွင္းျပခ်င္ပါသည္။ ေရထဲေရာက္ အေလာင္း ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားမွာ အရိုးက်ကုန္ျပီျဖစ္၍ မျမင္ႏိုင္ျပီ။ ကေလးအေလာင္းေတြဆို ျမန္ျမန္ပင္ အရိုးက်သြားသည္ဟု ဆိုသည္။ ယခု ရက္ ၂၀ ေက်ာ္ ၾကာသည့္တိုင္ ေတြ႕ေနရေသးသည့္ အေလာင္းမ်ားမွာ ေရးစပ္စပ္တြင္ တင္ေနေသာ အေလာင္းမ်ားျဖစ္သည္။ မုန္းတိုင္းအက် ေရတက္စဥ္က ေရသည္ ၁၂ ေပ အျမင့္အထိတက္ သည္ဆို၏။ ကုန္းေျမမ်ားမွာ ကြ်န္းေျမျပန္႔မ်ားျဖစ္ျပီး က်ေနာ္မွန္းၾကည့္ရာ ငါးေပ၊ ေျခာက္ေပ အျမင့္မွ်သာျဖစ္သည္။ ေျပးတက္စရာကုန္းျမင့္ မရွိရကား အကုန္ေသၾကျခင္းျဖစ္သည္။ ထိုအေလာင္းမ်ားသည္ ညဒီေရတက္ခ်ိန္တြင္ ဆားငန္ေရထိလိုက္၊ ေန႔အခ်ိန္တြင္ ေနပူက်ဲက်ဲထိလိုက္ႏွင့္ ရက္အတန္ၾကာေသာအခါ ဆားစိမ္ေသာ အေလာင္းသဖြယ္ျဖစ္ျပီး အရိုးက်ျခင္းသို႔ မေရာက္ဘဲ ျဖစ္ကာ က်န္ေနၾကျခင္းျဖစ္သည္။ ကၽြဲႏြားအေသ ေတြမွာလည္း ထို႔အတူပင္။ အ႐ုိးေပၚတြင္ သားေရတင္ျပီး အေကာင္သဖြယ္ က်န္ေနေသးသည္။ အနံအသက္မေကာင္းသည္ႏွင့္ ႏွာေခါင္းစည္း မ်ား တပ္ထားရသည္။


ဒီ၀ဋ္ ဘယ္သူလည္မလဲ

စက္ေလွအမိုးေပၚတြင္ က်ေနာ္တို႔ ေယာက်ၤားေလးမ်ားႏွင့္ ဦးပဇင္းတို႔ကလိုက္ၾကရာ မတ္တပ္ရပ္ၾကည့္လွ်င္ ကုန္းေပၚအေတာ္လွမ္းလွမ္းအထိ ျမင္ရသည္။ တစ္ေနရာအေရာက္တြင္ ေလွဆရာက အစ္ကို မတ္တပ္ရပ္ျပီး ၾကည့္လိုက္ ေသတာႏွစ္ရက္ပဲ ရွိေသးတဲ့ ႏြားေတြ ေတြ႔ရလိမ့္မယ္တဲ့။ က်ေနာ္ထရပ္ျပီး ၾကည့္လိုက္ရာ မပုပ္သိုးေသးပဲ ခြာေတြ ဂ်ိဳေတြေရာ အေကာင္းအတိုင္းရွိေနေသးေသာ ႏြားတစ္ေကာင္ကို ကမ္္းစပ္ တုန္းလုံးလဲ လ်က္သား ျမင္ရသည္။ ျဖစ္ပံုကို က်ေနာ္သိလိုက္ပါျပီ။

ေလမုန္တိုင္းအျပီးတြင္ ကြ်ဲႏြားအခ်ိဳ႕မွာ မေသေသာ္လည္း ေလ၊ ေရတို႔ျဖင့္လြင့္ထြက္ျပီး ေျခ၊ လက္၊ နံရိုးတို႔ က်ိဳးကာ မသြားႏိုင္၊ မလာႏိုင္ လဲေနၾကသည္။ ေဆးကု ေရတိုက္ အစာေကၽြးမည့္ သခင္တို႔လည္း မရွိျပီ။ ထိုေနရာအနီးတြင္ လူသူေက်းရြာကိုလည္း မေတြ႕ရ။ စဥ္းစားသာ ၾကည့္ေတာ့။ ညဘက္က် ေအးလိုက္။ ေန႔လည္ ေနလွမ္းခံရလိုက္။ ေျခက်ိဳး၊ လက္က်ိဳး၊ နံရိုးက်ိဳး ဒဏ္ရာေတြႏွင့္ မွ်င္းးသတ္သလို ခံစားရမည့္ ဒုကၡ။ အရက္ႏွစ္ဆယ္ေလာက္ နာက်င္ျခင္းေ၀ဒနာ၊ ငတ္ျပတ္ျခင္း ေ၀ဒနာေတြ တျမည့္ျမည့္ခံစားျပီး ေသရသည့္ဘ၀။ ၀ဋ္ဒုကၡၾကီးေပစြဟုသာ စိတ္ႏွလံုး မသာယာျဖစ္မိသည္။ ဒီလူကြ်ဲႏြားေတြ အျဖစ္မ်ိဳးပဲ လူေတြ မခံရဘူး မေျပာႏိုင္ပါ။ ယေန႔တိုင္ လူသူ အကူအညီ မေရာက္ေသးသည့္ ေနရာေတြ ရွိၾကပါေသးသည္။ လူေတြသည္ ေလမုန္းတိုင္း လြင့္ပါကုန္ၾကျခင္းျဖစ္သည္။ ေနထိုင္သည့္ ေနရာေလးတြင္ ကပ္၍ ေသၾက၊ ဒဏ္ရာ ရၾကသည္ မဟုတ္ပါ။

ခရီးတစ္ေလွ်ာက္ ခ်ိဳင့္ကမ္းစပ္၊ သစ္ပင္ေတာရံုတို႔တြင္ လူေသအေလာင္းေတြကို တစြန္းတစေရာ၊ ပီပီျပင္ျပင္ပါ ေတြ႔ရသည္။ တစ္ေနရာတြင္ သစ္ပင္အမိႈက္ပံုၾကီးလို ေတြ႔သျဖင့္ ေလွဆရာကို ေမးရာ အရင္ကရြာဟု သိရသည္။ ဘုရားစူး ၾကိမ္၍ ရြာဟု ေျပာရမလိုပင္၊ အိမ္တိုင္တစ္ငုတ္ မက်န္ရစ္ပါ။ သစ္ပင္ေတြမွာလည္း အျမစ္လား၊ သစ္ကိုင္းေတြလားဟုပင္ ခြဲမရေတာ့ေလာက္ေအာင္ ဦးစိုက္တစ္ပင္၊ ကန္႔လန္႔တစ္ပင္၊ ေျပာင္းျပန္ တစ္ပင္ ျဖစ္ခ်င္တိုင္းျဖစ္ေနေတာ့သည္။ ဦးေခါင္းမရွိေတာ့ေသာ မိန္းမဟု ယူဆရသည့္ အေလာင္းတစ္ေလာင္းသည္ အကၤ်ီအနီေလး ၀တ္လ်က္ သားႏွင့္ ထိုကို႔ရို႔ကားယားသစ္ပင္တြင္ ခ်ိတ္ေန၏။ ေရထဲမေရာက္ ကုန္းေပၚမတင္ႏွင့္ ဤနည္းႏွင္ႏွင္ လူေတြလူလို မေသရသည့္ အျဖစ္ေတြကို ရင္နင့့္ဖြယ္ ျမင္ေတြ႕ရေပသည္။ ဒါကိုျမင္လ်င္ က်ေနာ္လည္း ကူညီကယ္ဆယ္ေရးအစား စစ္အစိုးရ အားခ်င္းလုပ္ခဲ့ေသာ `ေသာက္မဲေပးပြဲ´ကို ပစ္ပစ္ႏွစ္ႏွစ္ ၾကိမ္ဆဲမိေပေတာ့သည္။ တုတ္တကားကား၊ ေသနတ္တကားကားႏွင့္ တာ၀န္ရွိသူေတြဆိုသည္ မဟုတ္တာေတြပဲ လုပ္ေနသည္ဟု သြားေလေလ ျမင္ေလေလ သိရေလေလပင္ ျဖစ္သည္။


ေရတစ္ေပါက္

သြားေလေလ ေတြ႔ေလေလ၊ ေနာက္ေတာ့ ဓာတ္ပံုပင္ မရိုက္ႏိုင္ေတာ့ျပီ။ ေလွသမားကမူ ေဆးလိပ္ဖြာ မပ်က္။ သူအဖို႔ ပို၍ ရိုးလို႔ေနေသာ ျမင္ကြင္း ျဖစ္ေပမည္။ ေလဆရာက အလိုက္သိစြာ ေသေပ်ာက္ပ်က္ဆီးမႈရွိေသာ ကမ္းမ်ားဘက္သို႔ က်ေနာ္တို႔ ေလ့လာရေအာက္ ကပ္၍ ေမာင္းေပးတတ္ပါသည္။ သူစိတ္လိုလက္ရရွိလွ်င္လည္း တစ္ခ်က္တစ္ခ်က္ ရွင္းျပသည္။ ေလွကေလးတစ္စင္းႏွင့္ ၀မ္းေရးအတြက္ ငါးဖမ္း ေနသူမ်ားကိုလည္း ေတြ႕ရသည္။ အခ်ိဳ႔ေတြကေတာ့ အိမ္ယာေလးမ်ား ျပန္ေဆာက္လ်က္။ ျပန္ေဆာက္သည္ ဆိုေသာ္လည္း ျပန္ေကာက္ရသမွ် တိုင္ႏွင့္ ဓနိရြက္ကိုင္းအစိုခုတ္လ်က္ ျဖစ္သလိုမိုးၾကျခင္းသာ။ မိုးရြာလွ်င္ ခိုစရာရွိဖို႔ လိုသည္မဟုတ္လား။

တခ်ိဳ႔ေတြလည္း စက္ေလွကေလးေတြနဲ႔ တစ္ရြာမွ တစ္ရြာကူးသည္လား၊ ျမိဳ႕တက္သည္လားမသိ။ တစ္ေနရာတြင္ စက္တပ္သမၺာန္ေလးေပၚမွ ေယာက်ၤားတစ္ေယာက္သည္ က်ေနာ္တို႔ရွိရာသို႔ လွမ္းေမွ်ာ္၍ ပါးစပ္ကို လက္မေတ့ျပေခ်၏။ အၾကိမ္ၾကိမ္လုပ္ျပေတာ့မွ က်ေတာ္တို႔ျမင္ေလသည္။ စက္ေလွဆရာက ေရေတာင္းတာဟု က်ေနာ္တို႔ကို ဘာသာျပန္ေပး၏။ က်ေနာ္တို႔က လက္ရပ္ေခၚေသာအခါ ထိုစက္ေလွကေလးထဲတြင္ လွဲေန ေသာ အမယ္အိုတစ္ေယာက္ႏွင့္ မိန္းမသံုးေယာက္တို႔ ေခါင္းေထာင္လာ၏။ တစ္ဦးမွာ ေနမေကာင္းဟန္ရွိျပီး အခ်ိဳ႔မွာ စိတ္ပ်က္အားငယ္ေနပံု ရ၏။ က်ေနာ္တို႔ စက္ေလွအနီး ခ်ဥ္းကပ္လာေသာအခါ ေရဗူးငါးေယာက္စာ ပစ္ေပးလိုက္သည္။ ေက်းဇူးတင္ေသာ အျပံဳးမ်ားႏွင့္ လက္ေ၀ွ႔ရမ္း လ်က္ ေရဗူးကိုယ္စီ အငမ္းမရဖြင့္ေနေသာ သူတို႔တရိပ္ရိပ္ေ၀းက်န္ခဲ့တာ ၾကည့္ျပီး မ်က္ရည္၀ိုင္းမိသျဖင့္ ႏွာေခါင္းဖံုး (Mask) ကို မ်က္လံုးနား အထိ ဆြဲတင္လိုက္မိေလသည္။
သင္ကာ

Rest of your post